Auteur: admin

English below

Na het ontbijt verhuizen we in Kumasi van het Okodie hotel naar het Nurom hotel om de hoek. Hier hebben we voor dezelfde prijs een grotere kamer met ruimte om te kunnen schrijven. Gisteren was daar nog geen kamer vrij in verband met de activiteiten in en om Kumasi (zie eerdere blog). Kennedy komt vandaag terug om met ons naar de markt te gaan. Hij heeft ‘Obroni’(blanke) Rogier bij zich. Hij en zijn vrouw Toos komen via Rising Stars een kijkje nemen bij Kings en Queens. Kennedy en Rogier gaan met de taxi en Stef en ik met de auto naar het Cultural Centre van Kumasi. Een taxi volgen in Kumasi, dat is al een avontuur op zich maar Stef slaat zich er zeer goed doorheen. Het Cultural Centre is een mooie parkachtige omgeving met kleine winkeltjes. Er is veel gesloten. Ook in de winkels is niet heel veel anders dan wat op de markt te koop is. Dat valt me tegen. Ik hoopte er mooie batik stoffen te vinden. Na een lekkere lunch gaan we naar een markt met bijbehorende geuren, kleuren en geluiden, bij Adum Post office. Bij ieder winkeltje worden we aangesproken en ‘invited’ om naar hun mooie spullen te komen kijken. Er zijn veel leuke spullen maar ik heb een missie, het vinden van Ghanese batik stoffen. Ook hier is dat niet het geval. Rogier moet nog van alles regelen voordat hij en zijn vrouw morgen terug vliegen. We nemen op de markt afscheid van Kennedy en Rogier. Stef en ik gaan terug naar de auto en willen wegrijden, maar dat gaat zomaar niet. Een vrouw in blauw uniform wijst op het briefje op de voorruit. Oh, is het betaald parkeren? Geen probleem! Na een glimlach en wat grapjes kunnen we gaan. De vrouw houdt aankomende auto’s voor ons tegen, zodat wij ons kunnen mengen in het chaotische verkeer van Kumasi.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

After breakfast we move in Kumasi from the Okodie hotel to the Nurom hotel around the corner. Here we have for the same price a larger room with space to write. Yesterday there was no room available because of the activities in and around Kumasi (see previous blog). Kennedy is coming back today to go to the market with us. He has ‘Obroni’ (white) Rogier with him. He and his wife Toos come via Rising Stars to take a look at Kings and Queens. Kennedy and Rogier take the taxi and Stef and I take the car to the Cultural Centre of Kumasi. Following a taxi in Kumasi is an adventure in itself but Stef gets through it very well. The Cultural Centre is a beautiful park-like area with small shops. A lot of them are closed. The products in the shops are not much different than what is for sale on the market. That disappoints me. I was hoping to find some nice batik fabrics there. After a nice lunch we go to a market with accompanying smells, colors and sounds, near Adum Post office. At every shop peope ‘invite’ us to come and have a look at their beautiful products. There are a lot of nice things but I have a mission, finding Ghanaian batik fabrics. I don’t succeed. Rogier has to arrange everything before he and his wife fly back tomorrow. We say goodbye to Kennedy and Rogier at the market. Stef and I go back to the car and want to drive away, but that’s not possible. A woman in blue uniform points to the note on the windscreen. Oh, is it paid parking? It’s not a problem! After a smile and some jokes we can go. The woman stops oncoming cars in front of us, so we can interfere with Kumasi’s chaotic traffic.

English below

Het bed was goed, in het onooglijk kamertje, dus we hebben best goed geslapen. Omdat we pas om 1 uur bij Yaw op school moeten zijn, rijden we eerst naar Kumasi om in te checken voor ons volgende bestemming. Kennedy, een kennis uit Ghana, heeft voor ons deze reservering gedaan. Ook hij is bij verschillende hotels geweest omdat alles vol was. Stef rijdt want na de val gaat mij dat voorlopig niet lukken. Hier hebben we ontbeten en Kennedy ontmoet. Marjo van Kilsdonk (Dames van de Zijden Draad) had een koffer met spullen voor hem meegegeven, die hij vervolgens weer zal verdelen onder diverse families in zijn dorp. In het hotel hebben we een Ghanees hotel ontbijt genuttigd. Toast met gebakken ei, een beetje groente en een half knakworstje in schijfjes. En natuurlijk Nescafé!

Terug naar Agona. In de hoofdstraat staat de school al aangegeven. ASTEC (Agona Senior High Technical School) linksaf. Al snel zien we het scholencomplex liggen. We kunnen zo het terrein oprijden en parkeren de auto onder een grote boom. Voor wie wij komen? Tja, dat is even lastig want in Ghana heeft iedereen verschillende namen en welke gebruikt Yaw op deze school. Bij de naam Quashie gaat er een belletje rinkelen. Ik herken Yaw van de foto’s die hij heeft gestuurd. Het is heel leuk om hem nu live te zien en mee te maken. Zijn vriend Seth is er ook bij. Ook hem herken ik van foto’s. We strijken neer op een bankje onder een indrukwekkende boom. Al snel komt een docent onze kant op. Hij heeft aan Yaw les gegeven en is erg op hem gesteld. Yaw is een goede leerling, is betrokken bij de school en doet goed zijn best. Hij is erg over Yaw te spreken. Ik ben blij te horen dat mijn vermoeden klopt. Yaw heeft het ook naar zijn zin op school, dat zie je gewoon. Hij heeft een heel vriendelijke en toegankelijke uitstraling. Hij is bescheiden maar niet verlegen. Op iedere vraag krijgen we uitgebreid antwoord. Dat vind ik heel bijzonder want Ghanese leerlingen hebben de neiging om een vraag alleen met ja of nee te beantwoorden. Als ik hem vraag welke studie hij graag hierna wil gaan doen, gaan zijn ogen glimmen en is het volmondig, Architectuur. Er is geen twijfel mogelijk, dit is zijn toekomstdroom.

Yaw leidt ons rond op de campus en Seth loopt met ons mee. Het ziet er allemaal erg verzorgd uit. We mogen overal komen behalve bij de slaapzalen. Jongens en meisjes slapen gescheiden. We lopen wel langs de slaapzalen en zo rustig als het bij de jongens is, zoveel lawaai is er bij de meisjes. ‘Het lijkt wel een kippenhok’, is hier echt van toepassing. We ontmoeten nog een docent en ook hij is erg over Yaw te spreken. Ook bespreken we de mogelijkheden van een studiebeurs in Ghana. Dat is eventueel misschien wel mogelijk maar daar zitten heel veel haken en ogen aan. Er gaat een lange periode overheen en een leerling moet het toch eerst zelf betalen en krijgt het achteraf misschien terug. Ik hoop van harte dat we vanuit Nederland zijn studie kunnen bekostigen want het is zonde als deze jongen niet verder kan studeren.

Om half 4 nemen we hartelijk afscheid. Seth en Yaw draaien zich nog eens om, om uitgebreid te zwaaien en dan lopen ze samen al pratend naar hun slaapzaal.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

The bed was good, in the unsightly room, so we slept quite well. Because we don’t have to be at Yaw’s school until 1 o’clock, we first drive to Kumasi to check in for our next destination. Kennedy, an acquaintance from Ghana, made this reservation for us. He also went to several hotels because everything was full. Stef is driving because after the fall I won’t be able to do that for a while. Here we had breakfast and met Kennedy. Marjo van Kilsdonk (Dames van de Zijden Draad) had given him a suitcase with stuff for him, which he will then distribute to several families in his village. In the hotel we had a Ghanaian hotel breakfast. Toast with fried egg, a little vegetable and half a sliced sausage. And of course Nescafé!

Back to Agona. In the main street the school is already signposted. ASTEC (Agona Senior High Technical School) to the left. Soon we see the school complex. We can enter the grounds and park the car under a big tree. Who are we coming for? Well, that’s a bit tricky because everyone in Ghana has different names and which one does Yaw use at this school? The name Quashie rings a bell. I recognize Yaw from the pictures he sent me. It is very nice to see and meet him live now. His friend Seth is here, too. I recognize him from pictures too. We sit down on a bench under an impressive tree. Soon a teacher comes our way. He taught Yaw and is very fond of him. Yaw is a good student, is involved with the school and does his best. He is very fond of Yaw. I’m glad to hear that my thoughts are correct. Yaw’s having a good time at school too, you can see that. He’s very friendly and accessible. He’s modest but not shy. We get detailed answers to every question. I think that is very special because Ghanaian pupils tend to answer a question only with a yes or no. When I ask him which study he would like to do next, his eyes start to shine and it is full stop: Architecture. There is no doubt, this is his dream for the future.

Yaw leads us around campus and Seth walks with us. It all looks very neat. We’re allowed anywhere but the dormitories. Boys and girls sleep separately. We do walk past the dormitories and as quiet as it is with the boys, there is so much noise with the girls. We meet another teacher and he too is very enthusiastic about Yaw. We also discuss the possibilities of a scholarship in Ghana. That might be possible, but there are a lot of obstacles on that. It takes a long period of time and a student first has to pay for it himself and maybe gets it back afterwards. I sincerely hope that we can finance his studies from the Netherlands because it’s a shame if this boy can’t continue his studies. At half past four we say goodbye. Seth and Yaw turn around again, wave extensively and then they walk to their dormitory together while talking.

English below

Om 10 uur vertrekken wij richting Agona. Paakow vindt het maar niks. Het allerliefst zou hij de hele reis met ons meegaan. We gaan zijn neef Yaw ontmoeten. Paakow heeft van hem gehoord maar heeft Yaw nog nooit ontmoet. Ook ik heb Yaw maar een keer vluchtig gezien, hij was toen 8 jaar oud. Zou leuk zijn om een keer een familiereünie te hebben waarbij iedereen elkaar leert kennen. Ik rijd het eerste gedeelte van de reis, ben ik er maar meteen doorheen. Rijden in Ghana is toch net iets anders dan in Nederland. We komen langs Kukurantumi, de plaats waar Ama met haar gezin woont. Natuurlijk moeten we even stoppen voor een knuffel, we blijven niet lang want we willen voor het donker in Agona aankomen. Ik heb geen adres maar weet dat ze aan de hoofdweg, tegenover een kerk wonen. Voordat ik mijn auto heb gekeerd om voor hun huis te parkeren staat iedereen al aan de straat. De auto was al gesignaleerd! Uitgestapt, elkaar dikke knuffels gegeven en weer door. We hebben nog een flinke reis voor de boeg. Google Maps geeft aan dat de totale reis 6 uur duurt, we hebben er nu 2 uur opzitten.

• 

• 

• 

Vanaf hier rijdt Stef en kan ik heerlijk van de omgeving genieten. Het is het einde van de droge periode en dat is aan de natuur goed te zien. Het is nog steeds groen maar de bladeren van de bomen hangen er een beetje treurig bij. Ook zijn de bomen erg stoffig van het droge rode zand van de weg. Er zijn ook weinig bloeiende bomen. Alles wacht op de regenperiode. Onderweg een paar crackers en water ingeslagen maar verder rijden we aan een stuk door. De reis richting Kumasi verloopt goed. De weg is helemaal geasfalteerd en heel. Voor Kumasi slaan we af richting Agona. Heerlijk, daar treffen we weer wegen zoals het in Ghana ‘hoort te zijn’. We hobbelen verder over stoffige weggetjes, zigzaggend over de weg om kuilen te vermijden. Het schiet niet op natuurlijk maar het is wel leuk rijden. De afstand die we moeten overbruggen is 275 km, de hiervoor aangegeven tijd is 6 uur. We zijn rond half 5 in Agona en gaan op zoek naar een hotel. Die zijn er wel maar allemaal volgeboekt. Ook in de dorpen er omheen is geen enkele kamer vrij. Er is in de omgeving een grote begrafenis van een belangrijk persoon en veel mensen hebben dit weekend meetings omdat het gisteren Onafhankelijkheidsdag was. Ik moet even denken aan Maria en Jozef, er is geen plaats in de herberg. In Agona is een heel kleine guesthouse en zij hebben nog een kamer vrij. Een klein onooglijk kamertje. Om de wc door te trekken moet je de stortbak open maken en ergens in het water een hendeltje zoeken. De kraan van de ‘douche’ is ook de helft verloren maar ook daar verricht ‘een hendeltje’ wonderen.

• 

• 

• 

Eten? Nee, dat hebben ze niet. Drinken? Alleen Sprite. Moniek, even diep uitademen en het dorp in, opzoek naar iets te eten en drinken. Een brood en water gekocht, wat extra crackers ingeslagen en terug richting guesthouse. Dan zie ik opeens een kraampje waar een dame noedels staat te bereiden. Iets verderop is een drinklokaaltje, daar mogen we ook onze noedels opeten. Hoe zoiets simpels ineens een luxe kan zijn… Op weg naar de guesthouse lig ik ineens languit op straat. Ik had het hoogteverschil tussen de geasfalteerde weg en het gravel pad ernaast niet gezien. Mijn telefoon, die ik in mijn hand had, valt op de rand van het open riool. ‘Gelukkig’ denk ik ‘niet erin’. Mensen komen aangesneld om mij omhoog te hijsen. Ook Stef ziet nu dat ik gevallen ben. Hij liep voor mij uit. Verstuikte enkel en hand en diverse schaafwonden. Hinkend, ondersteund door Stef, kwam ik bij de guesthouse aan. Het is heel erg fijn om op zo’n moment samen te zijn.

• 

• 

At 10 o’clock we leave for Agona. Paakow doesn’t like it. He would prefer to go with us the whole trip. We’re going to meet his cousin Yaw. Paakow has heard of him but has never met Yaw. I, too, only saw Yaw once, he was 8 years old at the time. Would be nice to have a family reunion sometime where everyone gets to know each other. I’m driving the first part of the trip, so that’s over and done with. Driving in Ghana is slightly different from driving in the Netherlands. We pass Kukurantumi, the place where Ama lives with her family. Of course we have to stop for a cuddle, we won’t stay long because we want to arrive in Agona before dark. I don’t have an address but I know they live on the main road, opposite a church. Before I have parked my car in front of their house everyone is already on the street. The car had already been spotted! Got out, gave each other big hugs and on again. We still have a long journey ahead of us. Google Maps indicates that the total journey takes 6 hours, of which two hours are already covered.

From here Stef drives and I can enjoy the surroundings. It is the end of the dry season and you can tell that from the nature. It is still green but the leaves of the trees are hanging. Also the trees are very dusty from the dry red sand of the road. There are also few flowering trees. Everything is waiting for the rainy season. Along the way we bought a couple of crackers and we drive along. The journey in the direction of Kumasi goes well. The road is completely asphalted with no holes. Before Kumasi we turn towards Agona. Lovely, there we find roads as we are used to in Ghana. We bump further on dusty roads, zigzagging over the road to avoid potholes. It doesn’t go fast of course, but it’s fun driving. The distance we have to cover is 275 km, the indicated time is 6 hours. We are in Agona around half past 5 and look for a hotel. There are hotels, but they are all fully booked. Also in the villages around it have no rooms available. There is a large funeral of an important person in the area and many people have meetings this weekend because it was Independence Day yesterday. I have to think about Mary and Joseph, there is no room in the inn. In Agona there is a very small guesthouse and they still have a room available. A small unsightly room. To flush the toilet you have to open the cistern and look for a lever somewhere in the water. The faucet of the ‘shower’ is also half lost but also there ‘a lever’ works like a miracle.

Food? No, they haven’t. Drinks? Only Sprite. Moniek, just take a deep breath and go into the village, go look for something to eat and drink. Bought a loaf of bread and water, stocked up on some extra crackers and headed back to the guesthouse. Then suddenly I see a stall where a lady is preparing noodles. A little further on there is a drinking room, where we are also allowed to eat our noodles. How such a simple thing can suddenly be a luxury … On the way to the guesthouse I’m suddenly lying flat on the street. I hadn’t seen the difference in height between the paved road and the gravel path next to it. My phone, which I had in my hand, falls on the edge of the open sewer. Luckily not in the sewer, I think. People come rushing to help me get up. Also Stef sees now that I have fallen. He walked in front of me. A sprained ankle and hand and several grazes. Hinking, supported by Stef, I arrived at the guesthouse. It is very nice to be together at such a moment.

English below

Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag en onze trouwdag. We besluiten om nog een dagje in Accra te blijven. We zijn in Ghana en dus hebben we geen haast! Vanaf het balkon zien we een roodachtige heuvel liggen en het lijkt ons leuk om daar eens naar toe te wandelen. De hele familie gaat mee. Lopend tussen alle huizen besef ik dat dit er gebied, een aantal jaren geleden nog bos was want bij enkele huizen staat nog een grote Baobabboom. We komen een man tegen en hij beaamd dat. 8 Jaar geleden was hij de eerste bewoner en begon een mangoplantage. De hele omgeving was bos. Nu staat er een honderdtal huizen. De rode berg is ontstaan omdat bomen gekapt werden om als brandhout te gebruiken. De stenen van de heuvel kunnen weer gebruikt worden in de bouw van huizen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het is een vreemd iets, vooruitgang. Aan de ene kant zie je de aftakeling, aan de andere kant ontstaat er weer een nieuwe schoonheid. De rode heuvel laat prachtige patronen en kleurnuances zien. De klim naar boven is steiler dan ik had verwacht. Op de top hebben we een vergezicht over een deel van Accra. Het is de klim waard. Bij terugkomst staat het eten klaar, Josephine heeft fried rice met kip gemaakt. Alles wordt naar boven gesjouwd en we hebben gezellig met elkaar gegeten. Paakow heeft met mijn Smartphone de foto’s gemaakt. Tegelijkertijd kreeg ik handige tips van hem.

Today is Independence Day and our wedding day. We decide to stay another day in Accra. We are in Ghana so we are in no hurry! From the balcony we see a reddish hill and it seems nice to walk there. The whole family joins us. Walking between all the houses I realize that this area, a few years ago still was forest because at some houses there is still a large Baobab tree. We meet a man and he confirms my thoughts. 8 Years ago, he was the first resident and started a manga plantation. The whole area was forest. Now there are about a hundred houses. The red mountain arose because trees were cut down to be used as firewood. The stones of the hill can be used again to build houses.

It’s a strange thing, progress. On one side you see the decay, on the other side a new beauty emerges. The red hill shows beautiful patterns and color nuances. The climb up is steeper than I expected. At the top we have a view over part of Accra. It is worth the climb. When we return, the food is ready, Josephine has made fried rice with chicken. Everything is brought upstairs and we have a nice dinner together. Paakow took the pictures with my Smartphone. At the same time I got some handy tips from him.

English below

• 

• 

• 

Zittend op mijn balkon met een kopje Nescafé, zie ik het Ghanese leven onder mij voorbij trekken. Het huis waar ik verblijf staat in een nieuwe wijk in aanbouw. Wat ik zie zijn veel halve huizen. Sommige staan leeg en wachten al een aantal jaren om afgebouwd te worden. In andere huizen wordt druk gewerkt. Zo ook bij de buren. Sterke Ghanese mannen komen ’s ochtends op een brommertje of fiets naar de bouwplaats. Eerst is er werkoverleg en dan, langzaamaan komt er beweging op de bouwplaats. Alles gaat met de hand tot en met het mengen van beton toe. Het gaat niet snel maar de mannen maken wel lange dagen. Pas als de zon ondergaat, rond half 7, stoppen ze met werken. Wat me op valt is dat vooral de omgeving verandert. De huizen worden groter, daken krijgen gekleurde golfplaten in plaats van materiaal dat roest en ieder huis heeft een omheining. Aan dat laatste kan ik maar moeilijk wennen. De mensen lijken gelijk te blijven. Ze lopen nog hetzelfde en hebben dezelfde soort kleding aan. Ook de kapsels zijn nog gelijk. Geiten, kippen en koeien lopen nog steeds door de wijk heen, net zoals jaren terug. In deze wijk zie ik meer meisjes met staartjes of vlechtjes. Voorheen had ieder kind heel kort geknipt haar. Dit betekent dat in deze wijk meer kinderen naar privéscholen gaan. Op een gouvernement school hebben leerlingen verplicht kort haar.

• 

• 

• 

Sitting on my balcony with a cup of Nescafé, I see the Ghanaian life passing by. The house where I am staying is in a neighborhood under construction. What I see are many houses that are halfway built. Some are empty and have been waiting a number of years to be finished. In other houses there is a lot of work going on. The same goes for the neighbours. Strong Ghanaian men come in the morning on a moped or bicycle to the construction site. First there is work consultation and then, slowly but surely, there is movement on the construction site. Everything is done by hand, up to and including mixing concrete. It’s not the fastest way, and the men work long days. Only when the sun goes down, around half past seven, they stop working. What strikes me is that especially the surroundings change. The houses are getting bigger, roofs get coloured corrugated iron instead of rusty material and every house has a fence. I can hardly get used to the latter. People seem to stay the same. They still walk the same and wear the same kind of clothes. Also the hairstyles are still the same. Goats, chickens and cows still walk through the neighbourhood, just like years ago. In this district I see more girls with tails or braids. Before, every child had very short cut hair. This means that in this district more children go to private schools. At a government school, students are obliged to have short hair.

English below

Ik heb goed geslapen. Ik zit op het balkon voor mijn slaapkamer en drink een kop koffie. Ghanezen drinken zelf nauwelijks koffie en er is alleen Nescafé. Omdat ik in Accra ben kan ik een blikje kopen maar straks, in de dorpen, heb ik geluk als ik een-kop zakjes kan vinden. In de grote shoppingmalls zijn wel meer soorten koffie maar ik leef hier in een andere cultuur. Bij familie in Ghana zijn, is een heel andere belevenis dan als toerist of expat hier te zijn. Het Hollandse kopje heeft Lucy van een donateur gekregen. Het is alweer 6 jaar geleden maar alle 4 de kopjes ‘leven’ nog steeds.

Vanaf het balkon zie ik de heuvels. Er hangt een zware bewolking. In Nederland zou dat regen betekenen. Hier niet, het is gewoon optrekkende mist. Het betekent wel dat het een warme en vochtige dag wordt. Vandaag is een dag om te acclimatiseren. De temperatuur, de geur, het geluid, het lijkt wel of alles opnieuw in mijn lijf en hersenen moet worden opgeslagen. Denken gaat super traag. Plannen lukt al helemaal niet. Ik pak mijn telefoon om wat appjes te beantwoorden maar dan is het ineens zo dood als een pier. Een Ghanese simkaart erin maar het helpt niet. Ook Stef krijgt geen beweging in het apparaat. Dan maar even wachten op Ghanese assistentie want wij westerlingen krijgen het niet voor elkaar.

Ik moet grinniken als ik Stef en Paakow met de telefoon bezig zie. In 2016 was het Stef die Paakow uitlegt hoe een apparaat werkt. Nu, in 2020 is het precies andersom. Zo leuk om deze ontwikkeling te zien. Nu ik toch niet kan appen en mijn hersenen niet werken ga ik mijn koffers herschikken. Sommige spullen blijven in Accra, weer andere spullen moeten naar Oyoko, Kumasi, Kibi, Agona en Ofinso. Handig als dat een beetje gesorteerd mee kan. De kamer ligt hier net zo bezaaid als thuis, voordat ik weg ging, maar dat geeft niet. Het herschikken is een heerlijk klusje om in het hier en nu te komen. ’s Avonds, als er weer orde in de chaos is, merk ik dat ik helemaal ‘geland’ ben. Nu kan de vakantie beginnen…

English

I had a good night sleep. I sit on the balcony of my bedroom and have a cup of coffee. Ghanaians hardly drink coffee themselves and there is only Nescafé. Because I am in Accra, I can buy a can but, in the villages, I will be lucky if I can find instant coffee sachets. In the big shopping malls, there will be more kinds of coffee, but I live in a different culture here. Being with family in Ghana is a completely different experience than being here as a tourist or expat. Lucy got the Dutch coffee cup from a donor. It is already 6 years ago, but all 4 cups are still there.

From the balcony I can see the hills. There is a heavy cloud. In the Netherlands that would mean rain. Here, it’s just rising fog. It does mean that it will be a warm and humid day. Today is a day to acclimatize. The temperature, the smell, the sounds, it’s like everything has to be restored in my body and brain. Thinking goes super slow. Planning doesn’t work at all. I grab my phone to answer some messages, but suddenly it’s stone dead. We put a Ghanaian SIM card in it but to no avail. Even Stef doesn’t get the device moving. So we wait for Ghanaian assistance because us Western people can’t get it done. Seeing Stef and Paakow working on the phone makes me chuckle. Back in 2016, it was Stef who explained to Paakow how the device worked. Now, in 2020, it is exactly the other way around. It is good to see this development.

Now that I can’t send messages and my brain isn’t working properly, I’m going to rearrange my suitcases. Some stuff stays in Accra, other stuff must go to Oyoko, Kumasi, Kibi, Agona and Ofinso. It would be nice if I can get that sorted out a bit. The room here is just as crowded as our home before I left, but that doesn’t matter. Rearranging is a great job to get into the here and now. In the evening, when there is order in the chaos again, I feel that I have completely ‘landed’. Now the holiday can begin…

English below

Vliegen is niet mijn hobby maar het gaat me steeds makkelijker af. Waar ik echt van geniet is de landing in Accra en niet omdat ik er dan bijna ben. Ik kom altijd in het donker aan en dan zie je door de kleine raampjes, overal waar je kijkt, alleen maar gouden en zilveren lichtjes. Het is adembenemend mooi. De foto vertelt nog niet de helft van wat ik dan voel.

We taxiën het vliegveld voorbij. Dat is vreemd maar ik sla er niet echt acht op. In gedachten ben ik al bij de ontmoeting met mijn zus Lucy en haar man Isaac. Ik hoor nog wel dat we op het vliegveld geen foto’s mogen maken. Als we uit het vliegtuig stappen komen we meteen in een slurf. Jammer want het was zo bijzonder om op het vliegveld uit te stappen en met de bus naar de aankomsthal gebracht te worden. Je voelt en ruikt dan meteen Ghana. Niet dus, ik stap een moderne(re) wereld in. Na de slurf worden we staande gehouden door Ghanezen met mondkapjes. Gezondheidscontrole vanwege de Corona-dreiging. En dan kom ik in een heel nieuwe hal, het ziet er super-de-luxe uit. Ik ben een van de eersten en ben snel door de douane heen. Daar worden we ook gescand op temperatuur. Het loopt als een geoliede machine en dat in Ghana ;-). Vol goede moed wacht ik op mijn koffers. Helaas werkt hier de geoliede machine nog niet. Wachten, wachten en nog eens wachten. Er komen steeds meer mensen bij de bagageband te staan én op de bagageband liggen steeds meer koffers. Iets klopt er niet, als er meer mensen komen zouden er meer koffers van de bagageband afgehaald moeten worden. Ik twijfel of ik wel goed sta, maar dat is wel het geval. Bij de douane ziet het zwart van de mensen want er zijn inmiddels meerdere vliegtuigen geland. En ik sta nog steeds te wachten. Als bijna iedereen is verdwenen, ook de mensen van de latere vluchten, komen eindelijk mijn koffers de band op. Dat was het eerste lesje ontspannen en volledig met aandacht in het moment blijven.

Buiten staan zoveel zwarte mensen te wachten op dierbaren, dat lukt nooit om daar Lucy en Isaac tussen te vinden. Gelukkig ben ik grijs en vinden zij mij makkelijker dan andersom. Het is aangenaam warm, 27 graden en een beetje wind. ‘We hebben geluk’, zegt Lucy ‘het heeft vandaag geregend’. Gelukkig is het regenseizoen nog niet echt begonnen want na 2 maanden regen in Nederland is een beetje zon meer dan welkom.

We rijden in de pick-up naar ‘huis’. Daar eten we brood met gebakken ei en ananas schijven en gaan daarna meteen naar bed. Lucy moet morgenvroeg om half 5 weer op en na een dagje reizen is het ook lekker om te gaan slapen.

English

Flying will never be my hobby, but every time it’s getting easier for me. What I really enjoy is landing in Accra and not just because I am almost there. I always arrive in the dark and when I look through the window, I see only golden and silver lights everywhere I look. It is breathtakingly beautiful. The picture doesn’t tell half of what I felt at that moment.

We taxi past the airport. That is strange, but I don’t really pay attention to it. I am only thinking of the reunion with my sister Lucy and her husband Isaac. I did hear the notification that we are not allowed to take pictures at the airport. As soon as we get off the plane, we are escorted through a jetbridge. Too bad, because it is always so special to get off the plane and be taken to the arrivals by bus. You immediately feel and smell Ghana. Not this time, unfortunately! I enter a (more) modern world. As soon as we come off the jetbridge, we are stopped by Ghanaians with mouth caps; health check because of the Corona threat. Next, I enter a completely new hall, it looks super-luxurious. I’m one of the first and I’m quickly through customs. We’ll be scanned for body temperature here, too. It runs like a well-oiled machine in Ghana. In good spirits, I wait for my suitcases. Unfortunately, the oiled machine doesn’t work here yet. Wait, wait and wait. More and more people are standing at the luggage belt and more and more suitcases are passing by. Something is not right, if more people are coming, more suitcases should be taken off the luggage belt. I doubt if I am at the right belt, but it appears I am. At customs it is swarming with people, because several other planes have. And I am still waiting. When almost everyone has left, even the people from the later flights, I finally see my suitcases on the belt. That was the first lesson to relax and stay fully in the moment.

Outside there are so many black people waiting for loved ones, I’ll never manage to find Lucy and Isaac among them. Luckily, I have grey hair, so they find me mor easily than the other way around. It is pleasantly warm, 27 degrees and a little bit of wind. We are lucky’, says Lucy ‘we had some rain today’. Luckily the rainy season hasn’t really started yet because after 2 months of rain in the Netherlands a bit of sunshine is more than welcome.