English below
Vliegen is niet mijn hobby maar het gaat me steeds makkelijker af. Waar ik echt van geniet is de landing in Accra en niet omdat ik er dan bijna ben. Ik kom altijd in het donker aan en dan zie je door de kleine raampjes, overal waar je kijkt, alleen maar gouden en zilveren lichtjes. Het is adembenemend mooi. De foto vertelt nog niet de helft van wat ik dan voel.
We taxiën het vliegveld voorbij. Dat is vreemd maar ik sla er niet echt acht op. In gedachten ben ik al bij de ontmoeting met mijn zus Lucy en haar man Isaac. Ik hoor nog wel dat we op het vliegveld geen foto’s mogen maken. Als we uit het vliegtuig stappen komen we meteen in een slurf. Jammer want het was zo bijzonder om op het vliegveld uit te stappen en met de bus naar de aankomsthal gebracht te worden. Je voelt en ruikt dan meteen Ghana. Niet dus, ik stap een moderne(re) wereld in. Na de slurf worden we staande gehouden door Ghanezen met mondkapjes. Gezondheidscontrole vanwege de Corona-dreiging. En dan kom ik in een heel nieuwe hal, het ziet er super-de-luxe uit. Ik ben een van de eersten en ben snel door de douane heen. Daar worden we ook gescand op temperatuur. Het loopt als een geoliede machine en dat in Ghana ;-). Vol goede moed wacht ik op mijn koffers. Helaas werkt hier de geoliede machine nog niet. Wachten, wachten en nog eens wachten. Er komen steeds meer mensen bij de bagageband te staan én op de bagageband liggen steeds meer koffers. Iets klopt er niet, als er meer mensen komen zouden er meer koffers van de bagageband afgehaald moeten worden. Ik twijfel of ik wel goed sta, maar dat is wel het geval. Bij de douane ziet het zwart van de mensen want er zijn inmiddels meerdere vliegtuigen geland. En ik sta nog steeds te wachten. Als bijna iedereen is verdwenen, ook de mensen van de latere vluchten, komen eindelijk mijn koffers de band op. Dat was het eerste lesje ontspannen en volledig met aandacht in het moment blijven.
Buiten staan zoveel zwarte mensen te wachten op dierbaren, dat lukt nooit om daar Lucy en Isaac tussen te vinden. Gelukkig ben ik grijs en vinden zij mij makkelijker dan andersom. Het is aangenaam warm, 27 graden en een beetje wind. ‘We hebben geluk’, zegt Lucy ‘het heeft vandaag geregend’. Gelukkig is het regenseizoen nog niet echt begonnen want na 2 maanden regen in Nederland is een beetje zon meer dan welkom.
We rijden in de pick-up naar ‘huis’. Daar eten we brood met gebakken ei en ananas schijven en gaan daarna meteen naar bed. Lucy moet morgenvroeg om half 5 weer op en na een dagje reizen is het ook lekker om te gaan slapen.
English
Flying will never be my hobby, but every time it’s getting easier for me. What I really enjoy is landing in Accra and not just because I am almost there. I always arrive in the dark and when I look through the window, I see only golden and silver lights everywhere I look. It is breathtakingly beautiful. The picture doesn’t tell half of what I felt at that moment.
We taxi past the airport. That is strange, but I don’t really pay attention to it. I am only thinking of the reunion with my sister Lucy and her husband Isaac. I did hear the notification that we are not allowed to take pictures at the airport. As soon as we get off the plane, we are escorted through a jetbridge. Too bad, because it is always so special to get off the plane and be taken to the arrivals by bus. You immediately feel and smell Ghana. Not this time, unfortunately! I enter a (more) modern world. As soon as we come off the jetbridge, we are stopped by Ghanaians with mouth caps; health check because of the Corona threat. Next, I enter a completely new hall, it looks super-luxurious. I’m one of the first and I’m quickly through customs. We’ll be scanned for body temperature here, too. It runs like a well-oiled machine in Ghana. In good spirits, I wait for my suitcases. Unfortunately, the oiled machine doesn’t work here yet. Wait, wait and wait. More and more people are standing at the luggage belt and more and more suitcases are passing by. Something is not right, if more people are coming, more suitcases should be taken off the luggage belt. I doubt if I am at the right belt, but it appears I am. At customs it is swarming with people, because several other planes have. And I am still waiting. When almost everyone has left, even the people from the later flights, I finally see my suitcases on the belt. That was the first lesson to relax and stay fully in the moment.
Outside there are so many black people waiting for loved ones, I’ll never manage to find Lucy and Isaac among them. Luckily, I have grey hair, so they find me mor easily than the other way around. It is pleasantly warm, 27 degrees and a little bit of wind. We are lucky’, says Lucy ‘we had some rain today’. Luckily the rainy season hasn’t really started yet because after 2 months of rain in the Netherlands a bit of sunshine is more than welcome.