English below
Gisteren kregen we bericht van de Nederlandse ambassade. Over één uur worden jullie op het vliegveld verwacht. De paniek slaat even toe. We hadden al veel gepakt maar nog niet alles. Gelukkig is het een vergissing. Morgen om een uur vertrekt het vliegtuig. We worden om tien uur op het vliegveld verwacht.
Tja, dat is het dan! Het is toch een beetje vreemd om, ook al zijn we er al een week mee bezig, afscheid te nemen. De koffers staan al in de auto. We zijn er klaar voor dus naar beneden voor de knuffels (voor wie wil of durft). Om kwart voor negen rijdt Isaac ons van het terrein af. Bye bye. Wanneer zien we je weer? Geen idee maar we houden contact. Handkus en dan gaan we de hoek om. De vakantie ligt achter ons, de terugreis voor ons. Als we de hoofdweg opdraaien zien we de eerste militaire blokkade. ‘Waar naartoe?’ Vraagt een gewapende militair. ‘Vliegveld’ zegt Isaac kort en we kunnen doorrijden. Dat valt gelukkig mee. We zijn zeker nog een keer of vijf aangehouden en slechts een keer moesten we onze tickets en de begeleidende brief van de Nederlandse ambassade laten zien. Op de weg naar het vliegveld staat nu ook een bemande tank. Isaac lacht. Hij vertelt dat de tank geïnstalleerd is om mensen binnen te houden. Echter, iedereen is zo nieuwsgierig dat men juist naar buiten komt om naar de tank te kijken. Het is zo rustig op de weg dat we binnen een half uur op het vliegveld zijn. Afscheid genomen van Isaac en daar staan we dan.
Voor ons al een lange rij wachtende mensen. Een Nederlandse militair roept wat maar het is niet te verstaan. Het blijkt dat iedereen, die al een ticket heeft naar voren moet komen. Diegene die via Bijzondere Bijstand Buitenland een ticket hebben ontvangen, kunnen meteen door. Er zijn veel mensen aanwezig die nog geen ticket hebben. Er zijn ook heel veel nationaliteiten. Later begrijp ik dat deze repatriëring een samenwerking is van veel Europese landen. Als eerste binnen. ‘Dan zullen de koffers wel weer als laatste komen’, gaat door mijn hoofd, denkend aan de vlucht van precies een maand geleden. Overal staan markeringen waar je moet lopen en waar te gaan staan. Het is een vreemde gewaarwording. Alles verloopt soepel maar heel langzaam. Het is vooral wachten. Er blijkt een lunchroom open te zijn op het vliegveld. Daar haal ik voor Stef en mij echte koffie (een dubbele), water en een sandwich. Ik moet vijfentwintig euro afrekenen. Meteen weer westerse prijzen.
Het vliegtuig van KLM komt in zicht en ik haal opgelucht adem. Kennelijk is het toch iets spannender dan dat ik door had. Als de piloten in de wachtruimte komen, wordt er door sommigen geklapt. Het ontroert me. Ze doen het toch maar. Even op en neer naar Ghana om gestrande passagiers te halen, met gevaar op besmetting. Om half vier gaan we het vliegtuig in. Op de stoel ligt een zakje met drinken, fruit, brood en snacks. Dit om het KLM team zoveel mogelijk te beschermen. Een half uur later gaan we de lucht in. Voor het eerst zie ik Accra bij daglicht. Helaas zit ik bij de vleugel. Ik had me zo verheugd op mooie overdag foto’s.
De vlucht verloopt rustig. Als we op Schiphol aankomen is het overal doodstil. De borden voor vluchtinformatie zijn helemaal leeg. Onze koffers worden over 2 dubbele transportbanden geleidt, zodat iedereen zeker anderhalve meter uit elkaar kan staan. Onze koffers zijn niet het eerste op de band maar ook zeker niet het laatste. Nu nog onze auto halen en dan naar huis. Een groot avontuur afsluitend.
Yesterday we got a message from the Dutch embassy. You are expected at the airport in one hour. Panic strikes for a moment. We had already packed a lot, but not everything. Fortunately, it’s a mistake. Tomorrow at one o’clock the plane leaves. We’re expected at the airport at 10 o’clock.
Well, that’s it! It’s a bit strange to say goodbye, even though we’ve been working on it for a week. The suitcases are already in the car. We are ready to go downstairs for the cuddles (for those who want or dare). At a quarter to nine Isaac drives us off the terrain. Bye bye. When will we see you again? No idea but we’ll keep in touch. Hand kiss and then we go around the corner. The holiday is behind us, the trip home in front of us. When we turn onto the main road, we see the first military blockade. “Where to? Requests an armed soldier. “Airport” says Isaac briefly, and we can move on. Luckily, that’s it. We’ve certainly been stopped about five more times and only once did we have to show our tickets and the accompanying letter from the Dutch embassy. On the way to the airport is now also a manned tank. Isaac laughs. He tells us that the tank has been installed to keep people inside. However, everyone is so curious that they just come out to look at the tank. It is so quiet on the road that we are at the airport within half an hour. We say goodbye to Isaac and there we are.
In front of us already a long line of waiting people. A Dutch soldier shouts something but it is not understandable. It turns out that everyone who already has a ticket has to come forward. Those who have received a ticket through Special Assistance Abroad, can go through immediately. There are many people present who do not have a ticket yet. There are also many nationalities. Later I understand that this repatriation is a cooperation of many European countries. We are the first to go through. “Then the suitcases will be the last to come off’, goes through my mind, thinking about the flight of exactly one month ago. Everywhere there are markings where to walk and where to stand. It’s a strange situation. Everything goes smoothly but very slowly. It is mainly waiting. There appears to be a lunchroom open at the airport. There I get real coffee (a double), water and a sandwich for Stef and me. I have to pay twenty-five euros. Western prices again…
KLM’s plane comes into sight and I breathe a sigh of relief. Apparently, it is a bit more exciting than I realised. When the pilots come into the waiting room, some of them clap. It moves me. They do it to help people. Just up and down to Ghana to pick up stranded passengers, in danger of contamination. At half past three we enter the plane. On the seat is a bag with drinks, fruit, bread and snacks. This is to protect the KLM team as much as possible. Half an hour later we go into the air. For the first time I see Accra in daylight. Unfortunately, I am sitting by the wing. I was so looking forward to beautiful daytime pictures.
The flight goes quietly. When we arrive at Schiphol it is dead quiet everywhere. The signs are empty. Our suitcases are led over 2 double conveyors, so everyone can stand at least one and a half meter apart. Our suitcases are not the first on the belt, but certainly not the last. Now we have to get our car and then go home. The end of a great adventure.