English below
Wie weet zitten we hier nog een poos. Het geeft ons een boost om eerst een ochtendwandeling door de wijk te maken. Vervolgens nemen we deel aan de gezamenlijke meditatie van Changespirators. We hebben nog energie over om onze slaapkamer eens op te frissen. Lakens luchten, de indeling veranderen en de veger erdoor. We kunnen nog een extra tafeltje gebruiken en ik weet dat er nog onderdelen zijn. Stef en Paakow buigen zich over de vele poten en enkele bladen die er zijn. Het duurt even maar er komt een tafeltje tevoorschijn.
Later worden we ge-entertaint door Josephine (zus van Isaac) en de kinderen. Dansend en zingend staan ze voor ons. Het is kennelijk voor iedereen een dag vol energie.
Even later komen de kinderen ‘mogen we tekenen?’ ‘Ja, dat mag alleen niet nu. Vanmiddag ok?’ Zeg ik. Tien minuten later staan ze weer aan de deur. ‘Jongens, ik heb gezegd After Noon. Hoe laat is Noon?’. Twaalf uur, dat weten ze wel. ‘Dus hoe laat is After Noon?’ Na twaalven, en bedremmeld druipen ze af. Het blijft uren rustig. Zo rustig dat ik mijn belofte vergeet. Om drie uur komen ze naar boven gerend. ‘Auntie, het is AFTER NOON. Nu gaan we tekenen!’ Ze hebben helemaal gelijk. Ik ga onmiddellijk de spullen klaar zetten. De opdracht is, wanneer voel je je helemaal happy? Er hoeft geen minuut over nagedacht te worden en geconcentreerd gaan ze aan het werk.
Deze opdracht had ik op de school in Oyoko willen doen. Door de Coronacrisis kan ik daar niet terecht. Ieder kind vindt deze opdracht leuk, dat blijkt maar weer. Mijn neefjes vormen mijn ‘proefklas’. Gelukkig maar want ik heb aan deze drie mijn handen al vol. Misschien maar goed dat de klas met zesenveertig leerlingen even op zich laat wachten 😉
Maybe we’ll be here for a while. It gives us a boost to first take a morning walk through the neighbourhood. Then we participate in the joint meditation of Changespirators. We still have energy left to freshen up our bedroom. Airing sheets, changing the layout and wiping through. We can use an extra table and I know there are still parts somewhere. Stef and Paakow are looking at the many legs and some tabletops that are there. It takes a while, but we have an extra table.
Later we are entertained by Josephine (sister of Isaac) and the children. Dancing and singing they stand in front of us. Apparently, it is a day full of energy for everyone.
A little later the children ask ‘can we draw?’ ‘Yes, but not right now. This afternoon ok?’ I say. Ten minutes later, they’re back at the door. “Guys, I said After Noon. What time’s Noon? Twelve o’clock, they’ll know. “So what time is After Noon? After twelve, and they go with sad faces. It stays quiet for hours. So quiet that I forget my promise. At three o’clock they come running upstairs. Auntie, it’s AFTER NOON. Now we’re going to draw! They’re absolutely right. I’m getting the things ready right away. The assignment is, when do you feel completely happy? They don’t need a minute to think about it and concentrate.
I wanted to do this assignment at the school in Oyoko. I can’t go there because of the Corona crisis. Every child likes this assignment, as it turns out. My nephews are my ’test class’. That’s a good thing, because I already have my hands full with these three. Maybe it’s a good thing that the class with forty-six students has to wait a while 😉