English below
Vandaag blijven we lekker thuis want we zijn moe. Het gedoe rondom de vliegtickets en het gedoe op de markt heeft kennelijk toch impact. Het bericht dat Owusu, een (voormalig) leerling van het Quashie School Project, geen vlucht vanuit Nigeria naar Ghana kan boeken doet er ook geen goed aan. Ik had me er zo op verheugd om hem te ontmoeten. 2 Jaar geleden was ik in Ghana om hem weg te brengen voor zijn missiewerk in Nigeria. Het idee dat ik hem dit jaar kan ophalen maakt mij blij maar helaas gooit Corona roet in het eten. Gelukkig is hij veilig, daar troost ik me mee.
Er komt steeds meer besef dat de nog geplande activiteiten niet door zullen gaan. De scholen zijn leeg dus geen activiteit op de school in Oyoko. Ook de bezoeken aan de school van leerlingen Paakow en Emmanuel gaat niet door. Het eerste achterkleinkind van Mister Quashie wat geboren gaat worden, zal ik niet zien. De attenties van bedrijven uit Nederland voor de schoolkinderen zal ik in het huis van Lucy bewaren. Het heeft geen zin om alles weer mee naar Nederland te nemen. Alleen de koekjes en snoepjes moeten we maar opeten. Dat is over een of twee jaar niet lekker meer.
Ook de retraite met mijn zussen gaat niet door want dat kunnen we in deze korte tijd niet meer geregeld krijgen. De retraite is bedoeld om het gedachtengoed van Changespirators te laten ervaren. Met elkaar volledig in verbinding staan, daar gaat het om. Niet alleen over koetjes en kalfjes praten maar ook over hoe we ons echt voelen. En vooral, hoe we ons echt voelen als we vol Vrouw zijn. Voor deze retraite hebben mijn lieve Changespirator-vrienden kaarten met opdrachten geschreven. De enveloppen zijn nog dicht want ik wilde het pas openen als we op retraite zijn. Stef en ik besluiten om de kaarten open te maken want we zijn erg nieuwsgierig naar de opdrachten. Het is ontroerend te merken met hoeveel aandacht de opdrachten gemaakt en beschreven zijn. Ik voel me onmiddellijk met de hele groep verbonden. Stef en ik besluiten een opdracht te doen. Er is een meditatie in het Engels ingesproken, die doen we eerst, en vervolgens benoemen we mooie eigenschappen van elkaar. Aandacht hebben voor de ander, liefdevol in verbinding willen blijven en dit steeds weer opzoeken, dingen van de ander leren waardoor het leven liefdevoller/waardevoller is, gewoon blij zijn met dat de ander er is. Vol emotie spreken we het naar elkaar uit. Ieder met eigen woorden en eigen voorbeelden maar de boodschap ervan is volkomen duidelijk, volledig liefdevol in verbinding zijn. Dat is voelbaar….
Today we stay home because we are tired. The hassle with the plane tickets and the hassle on the market apparently have an impact. The news that Owusu, a (former) student of the Quashie School Project, cannot book a flight from Nigeria to Ghana is not a good thing either. I was so looking forward to meeting him. 2 Years ago, I was in Ghana to drop him off for his missionary work in Nigeria. The idea that I can pick him up this year makes me happy, but unfortunately Corona ruined the plans. Luckily, he is safe, and that comforts me.
There is a growing awareness that the planned activities will not take place. The schools are empty, so no activity at the school in Oyoko. Also, the visits to the school of pupils Paakow and Emmanuel will not take place. I will not meet the first to be born great-grandchild of Mister this time. I will keep the gifts from Dutch companies for the schoolchildren in Lucy’s house. There is no point in taking everything back to the Netherlands. We only have to eat the biscuits and sweets. They will not be tasty after a year or two. Also, the retreat with my sisters will not take place because we cannot arrange it in this short period of time. The retreat is meant to experience the ideas of Changespirators. Being fully connected with each other, that is what it is all about. Not only talking small talk, but also about how we really feel. And above all, how we really feel as a woman. For this retreat my dear Changespirator friends have written cards with assignments. The envelopes are still closed because I did not want to open them until we were on retreat. Stef and I decide to open the cards because we are very curious about the assignments. It is touching to see with how much attention the assignments have been made and described. I feel immediately connected with the whole group. Stef and I decide to do an assignment. There is a meditation in English, which we do first, and then we name beautiful characteristics of each other. Paying attention to the other person, wanting to stay lovingly connected and come back to this over and over again, learning things from the other person so that life is more loving / valuable, just being happy that the other person is there. Full of emotion we express it to each other. Each with their own words and examples but the message is completely clear, fully lovingly connected. We all feel it…..