English below
Vandaag vertrekken we uit Kumasi. We willen voor ontbijt alleen een kop koffie. Gisteren heb ik bij de manager geklaagd dat de service slecht is. Het is een probleem om een schone handdoek te krijgen, laat staan twee. De kamers zijn 30 cedis duurder dan wat op het bord bij de ingang staat geschreven. Bij het ontbijt wat geserveerd wordt ontbreekt iedere keer het ingrediënt waarvoor we het ontbijt kozen. Als je niet lekker in je vel zit voelt alles als een probleem maar ik wilde het toch graag gezegd hebben. Op deze morgen, nu we alleen koffie willen, groet de manager ons heel vriendelijk en zegt trots ‘we hebben vandaag bacon bij het ontbijt’. Ik kan het niet meer over mijn hart verkrijgen om geen ontbijt te nemen dus oké, ‘two continental breakfast please’!
De reis verloopt soepel. Onderweg willen we iets drinken en zien een mooie nieuwe locatie. Onderweg hadden we al aankondigingen gezien. Het is niet duidelijk of het open is dus laten we maar even gaan kijken. Er zitten 2 mannen fanatiek te dammen. We vragen of we iets kunnen drinken. Over een maand gaat het open en ze hebben ook nog geen bier. Ik zeg dat drinken ook water kan zijn, en er wordt iemand van achter geroepen. Ja, water kunnen ze wel serveren. We gaan aan een nog met bubbeltjesplastic ingepakt tafeltje zitten en krijgen elk een flesje gekoeld Voltic water. We hoeven er niet voor te betalen. Wat een service.
Op naar Ama in Kukurantumi. Het ligt aan de weg naar Koforidua dus zo moeilijk met het niet zijn. Op de heenweg hebben we het ook gevonden. Voordat ik het doorheb zijn we al in Oyoko en heb heel Kukurantumi gemist. In Oyoko kijken we bij de kliniek om Ama misschien op haar werk is maar ze heeft vandaag een vrije dag. Dan maar eerst in het blauwe guesthouse van Oyoko kijken hoe daar de kamers zijn. Er zijn heel veel trappen wat voor mijn gekneusde voet niet zo handig is. De kamer is matig maar we houden een slag om de arm, dat heeft ons de zoektocht in Agona geleerd. We gaan de weg weer terug, naar Kukurantumi. Daar zien we het guesthouse wat Ama waarschijnlijk bedoeld heeft. Het ziet er net iets beter uit als in Oyoko maar het verschil is niet heel groot. De afstand tot Ama is kleiner dus we besluiten om hier te blijven. We gaan op bezoek bij Ama en op het moment dat onze auto stopt, komt Eugene al aangevlogen om ons te begroeten. Stoelen en tafel worden onder de mangoboom voor ons klaargezet. Ama schuifelt naar binnen en komt even later terug met verse ananas en red red. Ama kookt heerlijk en we hoeven niet meer op zoek naar eten want dat serveren ze in het guesthouse niet. Ampofo komt met gekoeld water aan. Als kers op de taart wordt Vanderwal met de schoolbus voor de deur afgezet. Eugenia is bij hem. We spreken af wanneer we naar Homeland zullen gaan en wanneer we de chief en het hoofd van de familie zullen bezoeken. We plannen alles op zaterdag want vrijdag gaan we naar Accra om onze spullen te wisselen. Ama staat erop dat we zaterdagochtend bij hen ontbijten. Dat doen we met plezier.
RedRed with fried plantain 
sign board 
rooster in the yard 
Brothers Eugene, Vanderwal and Humprey 
Twin Eugenia and Eugene
Today we leave Kumasi. All we want for breakfast is a cup of coffee. Yesterday I complained to the manager that the service is bad. It’s a problem to get a clean towel, let alone two. The rooms are 30 cedis more expensive than what is written on the sign at the entrance. With the breakfast that is served, every time the ingredient for which we chose the breakfast is missing. When you’re not feeling well everything feels like a problem but I wanted to say it anyway. This morning, when we only want coffee, the manager greets us very kindly and proudly says ‘we have bacon for breakfast today’. I had not the heart to say no after that, so okay, ’two continental breakfast please’!
The trip goes smoothly. On the way we want to have a drink and see a nice new location. On the way we had already seen announcements. It is not clear if it is open so let’s go and have a look. There are 2 men fanatically playing checkers. We ask if we can have a drink. In a month it will open and they don’t have any beer yet. I say that drinking can also be water, and someone is called from the back. Yeah, they can serve water. We sit down at a table that is still wrapped in bubble wrap and we each get a bottle of chilled Voltic water. We don’t have to pay for it. What a service.
On to Ama in Kukurantumi. It is on the road to Koforidua so it can’t be that difficult. We also found it on the way there. Before I know it, we are already in Oyoko and missed all of Kukurantumi. In Oyoko we go to the clinic where Ama might be at work but she has a day off. First, we go to the blue guesthouse of Oyoko to check out the rooms. There are a lot of stairs which is not very handy for my bruised foot. The room is mediocre but we will take it into account, that is what our search in Agona taught us. We go back to Kukurantumi. There we see the guesthouse that Ama probably meant. It looks a bit better than in Oyoko but there is not much of a difference. The distance to Ama is smaller so we decide to stay here. We visit Ama and the moment our car stops, Eugene comes to greet us. Chairs and table are prepared for us under the mango tree. Ama shuffles inside and comes back a little later with fresh pineapple and red red. Ama cooks delicious and we don’t have to look for food anymore because they don’t serve it in the guesthouse. Ampofo arrives with chilled water. As icing on the cake Vanderwal is dropped off with the school bus in front of the house. Eugenia is with him. We discuss when we will go to Homeland and when we will visit the chief and the head of the family. We plan everything on Saturday because on Friday we go to Accra to change our stuff. Ama insists that we have breakfast with them on Saturday morning. Of course we will!