English below
‘Haar school is vlakbij’, zegt Adwoa, de moeder van Louisa. ‘We kunnen er nu naar toe gaan wat om 3 uur gaat de school uit. Dat halen we nog net!’ In de buurt is relatief begrip want we rijden zeker nog een half uur. We komen om tien voor drie aan en om drie uur is de school uit. Uiteraard moeten we eerst naar het hoofd van de school, om te vragen of we de uit Nederland meegebrachte cadeautjes uit mogen delen. Na enig beraad is dat oké.
Louisa had het aantal leerlingen van haar klas doorgegeven dus ik heb voor iedereen een pakketje. Meisjes krijgen sierraden van de ‘bloemenmeisjes’ Willemien en Rika van de Oude Gevel, en Fair uit Bad Nieuweschans. Jongens krijgen vliegtuigjes van opticien Butiq uit Scheemda. Er is nog een klaslokaal waar een klein groepje leerlingen van Louisa’s klas zit. Ook daar deel ik spulletjes uit. Ik ontvang een heel beleefd ‘thank you’ van alle klasgenoten maar aan de ogen zie ik dat ze geen idee hebben wat er gebeurd. Er is geen tijd voor uitleg want de school is uit. Louisa zal er morgen zeer zeker vragen over krijgen. Ik had graag een gesprek met de leerkracht van Louisa gehad maar zij was niet aanwezig. Jammer maar misschien heb ik in april nog een kans om de school te bezoeken.
Ook de klas van Junior is uit en hij staat ineens naast mij. Ik had hem niet herkend. Twee jaar geleden zag ik hem voor het laatst. Kinderen groeien ook zo hard. Voor zijn klasgenootjes heb ik ook iets meegenomen. Vogels van opticien Butiq en pennen van Jan Geerts Hoveniers. Her en der vinden we leerlingen uit zijn klas maar er staan ook andere leerlingen bij. Als gauw heeft iedereen het door dat er iets te halen valt en drommen de kinderen om me heen. Heerlijk die chaos, al had ik het zo niet gepland natuurlijk. Gelukkig geen punt want ik heb heel veel pennen. Op een gegeven moment stop ik want het gedrang wordt te veel. Kinderen worden verdrukt om een pen, dat is het niet waard.
We lopen richting auto en daar staan een paar meisjes. Ik wil ze een pen geven maar ze zeggen dat ze er al eentje hebben gekregen. Wat eerlijk van ze! We nemen Docia, Adwoa, de kinderen en een klasgenootje mee in de auto. 3 Voorin en 4 achterin! Op een rotonde zetten wij hen af, zij moeten links en wij rechts. Het was een superleuke dag en heerlijk om iedereen en het schoolleven in Kumasi gezien te hebben.
In class 
Math teacher 
Louisa, leerling Quashie School Project 
for everyonde a gift 
Mathematics 
gifts for the last row in class
“Her school is nearby,” says Adwoa, Louisa’s mother. We can go there now because at 3 o’clock the school is out. We’ll be just in time!’ ‘Nearby’ is relative because we drive at least another half hour. We arrive at ten to three and at three o’clock the school is out. Of course we first have to go to the headmaster of the school, to ask if we can hand out the presents we brought in the Netherlands. After some deliberation that is okay.
Louisa had passed on the number of pupils of her class so I have a package for everyone. Girls get jewelry from the ‘flower girls’ Willemien and Rika van de Oude Gevel, and Fair from Bad Nieuweschans. Boys get airplanes from optician Butiq from Scheemda. There is another classroom where a small group of students from Louisa’s class is seated. I hand out stuff there as well. I receive a very polite ’thank you’ from all classmates but from the eyes I see that they have no idea what is happening. There is no time for explanations because the school is out. Louisa will certainly get questions about it tomorrow. I would have liked to have had a conversation with Louisa’s teacher but she was not present. Too bad but maybe I will have another chance to visit the school in April.
Junior’s class is also out and he is suddenly standing next to me. I hadn’t recognized him. Two years ago I last saw him. Kids grow up so fast! I also brought something for his classmates. Birds from optician Butiq and pens from Jan Geerts Hoveniers. Here and there we find students from his class, but there are also other students. Soon everyone notices that there is something to get and the children are crowding around me. Wonderful chaos, although I hadn’t planned it that way of course. Luckily no probem because I have a lot of pens. At a certain point I stop because the scramble becomes too much. Children are being crushed for a pen, that’s not worth it.
We walk towards the car and there are a couple of girls. I want to give them a pen but they say they already got one. How honest of them! We take Docia, Adwoa, the children and a classmate in the car. 3 in the front and 4 in the back! At a roundabout we drop them off, they have to go left and we have to go right. It was a very nice day and wonderful to have seen everyone and experience the school life in Kumasi.