English below
Zittend op mijn balkon met een kopje Nescafé, zie ik het Ghanese leven onder mij voorbij trekken. Het huis waar ik verblijf staat in een nieuwe wijk in aanbouw. Wat ik zie zijn veel halve huizen. Sommige staan leeg en wachten al een aantal jaren om afgebouwd te worden. In andere huizen wordt druk gewerkt. Zo ook bij de buren. Sterke Ghanese mannen komen ’s ochtends op een brommertje of fiets naar de bouwplaats. Eerst is er werkoverleg en dan, langzaamaan komt er beweging op de bouwplaats. Alles gaat met de hand tot en met het mengen van beton toe. Het gaat niet snel maar de mannen maken wel lange dagen. Pas als de zon ondergaat, rond half 7, stoppen ze met werken. Wat me op valt is dat vooral de omgeving verandert. De huizen worden groter, daken krijgen gekleurde golfplaten in plaats van materiaal dat roest en ieder huis heeft een omheining. Aan dat laatste kan ik maar moeilijk wennen. De mensen lijken gelijk te blijven. Ze lopen nog hetzelfde en hebben dezelfde soort kleding aan. Ook de kapsels zijn nog gelijk. Geiten, kippen en koeien lopen nog steeds door de wijk heen, net zoals jaren terug. In deze wijk zie ik meer meisjes met staartjes of vlechtjes. Voorheen had ieder kind heel kort geknipt haar. Dit betekent dat in deze wijk meer kinderen naar privéscholen gaan. Op een gouvernement school hebben leerlingen verplicht kort haar.
Student Paakow 
Sitting on my balcony with a cup of Nescafé, I see the Ghanaian life passing by. The house where I am staying is in a neighborhood under construction. What I see are many houses that are halfway built. Some are empty and have been waiting a number of years to be finished. In other houses there is a lot of work going on. The same goes for the neighbours. Strong Ghanaian men come in the morning on a moped or bicycle to the construction site. First there is work consultation and then, slowly but surely, there is movement on the construction site. Everything is done by hand, up to and including mixing concrete. It’s not the fastest way, and the men work long days. Only when the sun goes down, around half past seven, they stop working. What strikes me is that especially the surroundings change. The houses are getting bigger, roofs get coloured corrugated iron instead of rusty material and every house has a fence. I can hardly get used to the latter. People seem to stay the same. They still walk the same and wear the same kind of clothes. Also the hairstyles are still the same. Goats, chickens and cows still walk through the neighbourhood, just like years ago. In this district I see more girls with tails or braids. Before, every child had very short cut hair. This means that in this district more children go to private schools. At a government school, students are obliged to have short hair.