English below
Om 10 uur vertrekken wij richting Agona. Paakow vindt het maar niks. Het allerliefst zou hij de hele reis met ons meegaan. We gaan zijn neef Yaw ontmoeten. Paakow heeft van hem gehoord maar heeft Yaw nog nooit ontmoet. Ook ik heb Yaw maar een keer vluchtig gezien, hij was toen 8 jaar oud. Zou leuk zijn om een keer een familiereünie te hebben waarbij iedereen elkaar leert kennen. Ik rijd het eerste gedeelte van de reis, ben ik er maar meteen doorheen. Rijden in Ghana is toch net iets anders dan in Nederland. We komen langs Kukurantumi, de plaats waar Ama met haar gezin woont. Natuurlijk moeten we even stoppen voor een knuffel, we blijven niet lang want we willen voor het donker in Agona aankomen. Ik heb geen adres maar weet dat ze aan de hoofdweg, tegenover een kerk wonen. Voordat ik mijn auto heb gekeerd om voor hun huis te parkeren staat iedereen al aan de straat. De auto was al gesignaleerd! Uitgestapt, elkaar dikke knuffels gegeven en weer door. We hebben nog een flinke reis voor de boeg. Google Maps geeft aan dat de totale reis 6 uur duurt, we hebben er nu 2 uur opzitten.
Vanaf hier rijdt Stef en kan ik heerlijk van de omgeving genieten. Het is het einde van de droge periode en dat is aan de natuur goed te zien. Het is nog steeds groen maar de bladeren van de bomen hangen er een beetje treurig bij. Ook zijn de bomen erg stoffig van het droge rode zand van de weg. Er zijn ook weinig bloeiende bomen. Alles wacht op de regenperiode. Onderweg een paar crackers en water ingeslagen maar verder rijden we aan een stuk door. De reis richting Kumasi verloopt goed. De weg is helemaal geasfalteerd en heel. Voor Kumasi slaan we af richting Agona. Heerlijk, daar treffen we weer wegen zoals het in Ghana ‘hoort te zijn’. We hobbelen verder over stoffige weggetjes, zigzaggend over de weg om kuilen te vermijden. Het schiet niet op natuurlijk maar het is wel leuk rijden. De afstand die we moeten overbruggen is 275 km, de hiervoor aangegeven tijd is 6 uur. We zijn rond half 5 in Agona en gaan op zoek naar een hotel. Die zijn er wel maar allemaal volgeboekt. Ook in de dorpen er omheen is geen enkele kamer vrij. Er is in de omgeving een grote begrafenis van een belangrijk persoon en veel mensen hebben dit weekend meetings omdat het gisteren Onafhankelijkheidsdag was. Ik moet even denken aan Maria en Jozef, er is geen plaats in de herberg. In Agona is een heel kleine guesthouse en zij hebben nog een kamer vrij. Een klein onooglijk kamertje. Om de wc door te trekken moet je de stortbak open maken en ergens in het water een hendeltje zoeken. De kraan van de ‘douche’ is ook de helft verloren maar ook daar verricht ‘een hendeltje’ wonderen.
‘mosquitofree’ door 
Eten? Nee, dat hebben ze niet. Drinken? Alleen Sprite. Moniek, even diep uitademen en het dorp in, opzoek naar iets te eten en drinken. Een brood en water gekocht, wat extra crackers ingeslagen en terug richting guesthouse. Dan zie ik opeens een kraampje waar een dame noedels staat te bereiden. Iets verderop is een drinklokaaltje, daar mogen we ook onze noedels opeten. Hoe zoiets simpels ineens een luxe kan zijn… Op weg naar de guesthouse lig ik ineens languit op straat. Ik had het hoogteverschil tussen de geasfalteerde weg en het gravel pad ernaast niet gezien. Mijn telefoon, die ik in mijn hand had, valt op de rand van het open riool. ‘Gelukkig’ denk ik ‘niet erin’. Mensen komen aangesneld om mij omhoog te hijsen. Ook Stef ziet nu dat ik gevallen ben. Hij liep voor mij uit. Verstuikte enkel en hand en diverse schaafwonden. Hinkend, ondersteund door Stef, kwam ik bij de guesthouse aan. Het is heel erg fijn om op zo’n moment samen te zijn.
At 10 o’clock we leave for Agona. Paakow doesn’t like it. He would prefer to go with us the whole trip. We’re going to meet his cousin Yaw. Paakow has heard of him but has never met Yaw. I, too, only saw Yaw once, he was 8 years old at the time. Would be nice to have a family reunion sometime where everyone gets to know each other. I’m driving the first part of the trip, so that’s over and done with. Driving in Ghana is slightly different from driving in the Netherlands. We pass Kukurantumi, the place where Ama lives with her family. Of course we have to stop for a cuddle, we won’t stay long because we want to arrive in Agona before dark. I don’t have an address but I know they live on the main road, opposite a church. Before I have parked my car in front of their house everyone is already on the street. The car had already been spotted! Got out, gave each other big hugs and on again. We still have a long journey ahead of us. Google Maps indicates that the total journey takes 6 hours, of which two hours are already covered.
From here Stef drives and I can enjoy the surroundings. It is the end of the dry season and you can tell that from the nature. It is still green but the leaves of the trees are hanging. Also the trees are very dusty from the dry red sand of the road. There are also few flowering trees. Everything is waiting for the rainy season. Along the way we bought a couple of crackers and we drive along. The journey in the direction of Kumasi goes well. The road is completely asphalted with no holes. Before Kumasi we turn towards Agona. Lovely, there we find roads as we are used to in Ghana. We bump further on dusty roads, zigzagging over the road to avoid potholes. It doesn’t go fast of course, but it’s fun driving. The distance we have to cover is 275 km, the indicated time is 6 hours. We are in Agona around half past 5 and look for a hotel. There are hotels, but they are all fully booked. Also in the villages around it have no rooms available. There is a large funeral of an important person in the area and many people have meetings this weekend because it was Independence Day yesterday. I have to think about Mary and Joseph, there is no room in the inn. In Agona there is a very small guesthouse and they still have a room available. A small unsightly room. To flush the toilet you have to open the cistern and look for a lever somewhere in the water. The faucet of the ‘shower’ is also half lost but also there ‘a lever’ works like a miracle.
Food? No, they haven’t. Drinks? Only Sprite. Moniek, just take a deep breath and go into the village, go look for something to eat and drink. Bought a loaf of bread and water, stocked up on some extra crackers and headed back to the guesthouse. Then suddenly I see a stall where a lady is preparing noodles. A little further on there is a drinking room, where we are also allowed to eat our noodles. How such a simple thing can suddenly be a luxury … On the way to the guesthouse I’m suddenly lying flat on the street. I hadn’t seen the difference in height between the paved road and the gravel path next to it. My phone, which I had in my hand, falls on the edge of the open sewer. Luckily not in the sewer, I think. People come rushing to help me get up. Also Stef sees now that I have fallen. He walked in front of me. A sprained ankle and hand and several grazes. Hinking, supported by Stef, I arrived at the guesthouse. It is very nice to be together at such a moment.