English below
We boeken twee extra nachten in het hotel in Kukurantumi. Volgens plan gaan we naar Accra om onze spullen te wisselen en om met Paakow te gaan zwemmen. Paakow is een leerling van het Quashie School Project. Hij zit op Senior High in de eerste klas en heeft, heel toevallig, in maart en april vakantie. Omdat zijn school (te) veel leerlingen heeft, hebben ze de vakantie gesplitst. De eerste helft heeft nu vakantie, de andere helft in juli en augustus. ‘Dan is het zomer’ schiet door mij heen, en meteen besef ik dat het in Ghana niet uit maakt. Het is altijd ‘zomer’!
De weg tussen Koforidua en Accra blijft voor mij een mooie weg. Misschien omdat ik er een mooie herinnering aan heb. Het is de weg die ik met KRO Spoorloos reed toen ik voor de eerste keer in Ghana kwam, op weg naar Daddy. Behalve de emotionele waarde is de weg echt mooi. Het is erg groen, heeft mooie bochten en slingert door bergen en dorpjes. Langs de weg staan veel stalletjeswaar van alles te koop is. Ik ken de route bijna uit mijn hoofd. Bij één bocht twijfel ik en vragen we bij een benzinepomp welke kant we op moeten. Het had zo moeten zijn want een pompbediende wijst naar een band van de auto. Die is zo goed als leeg. We laten alle banden nakijken en twee moeten er gevuld worden. Dat rijdt toch lekkerder. Verder hebben we geen problemen meer met de weg en met de auto. Zelfs het zoeken naar het nieuwe huis van Lucy, in de nieuwe wijk levert geen problemen op. We rijden er meteen naar toe. Onderweg heb ik nog brood gekocht. Het was net vers gebakken want het was nog heet. Het was een mooie bakkerij waar ze verschillende broden bakken. Ik heb een teabread en een coconutbread gekocht. Morgen hebben ze ook nog rozijnenbrood en bananenbrood. Wat een luxe. Ook maar een blikje corned beef gekocht, die met het kleine sleuteltje want dat is bekend J. Een keer iets anders dan gebakken ei. Het brood was lekker maar de corned beef was alleen maar zout. Dat ga ik niet nog een keer kopen.
Om elf uur ga ik met Stef en Paakow naar het zwembad bij een prachtig resort. Zwemmen kost dertig cedis ( vijf euro) per persoon. Het water is redelijk schoon en lauwwarm, aangenaam om erin te stappen. Stef leert Paakow enkele zwembewegingen voor zo goed en kwaad als het kan. Paakow is angstig in het water. Toch durft hij al veel meer dan twee jaar geleden. We eten daar een sandwich, kaas voor Paakow en Stef, tonijn voor mij, met frietjes. Best lekker. Als we om twee uur willen vertrekken belt Lucy op. Als we willen kunnen we vannacht wel bij hen blijven slapen. De Amerikaanse gasten (voor Isaac zijn werk) zijn er wel maar we kunnen in een andere kamer terecht. Ik had op onze familiegroepsapp laten weten dan slapen in veel verschillende hotels niet erg ontspannen is en dat de reis tot nog toe best zwaar valt. Het was niet de bedoeling van mijn berichtje maar wel heel lief dat ze het aanbiedt. We maken er graag gebruik van. Hup kleren weer uit en nog een keer het water in. Ik ontspan en voel me emotioneel. De reis is op een of andere manier zwaar en ik heb geen idee waarom.
Stef raakt aan de praat met een personal trainer van een Ghanese footbal speler van de NFL. Hij blijkt ook trainer van Djokovitch te zijn. Paakow wil ook wel getraind worden maar dan in, hoe hij groter kan worden. De man moet lachen maar toch krijgt Paakow enkele tips van hem. Welke Amerikaan we ook spreken, het gaat over het Corona virus. Sommigen moeten hun vlucht omboeken omdat ze via Amsterdam zijn gevlogen. Trump heeft alle vluchten uit Europa een landingsverbod gegeven. Alleen Groot Brittannië mag nog vliegen. In Ghana zijn vanochtend twee gevallen bekend geworden, een Turkse en Noorse persoon die overigens al een tijdje in Ghana zijn.
Verkwikt gaan we naar huis en gaan onze spullen ompakken. We laten was achter en nemen schone kleren mee. Wat een luxe! Het is fijn om een nachtje in het huis van Lucy te blijven al ontdekken we dat we niets voor de nacht bij ons hebben. Nou ja, dan maar een keer geen tanden poetsen en haren kammen. Het voelt een beetje raar maar het is niet anders. Morgen weer….
We book two extra nights at the hotel in Kukurantumi. According to plan we go to Accra to change our stuff and to go swimming with Paakow. Paakow is a student of the Quashie School Project. He is at Senior High in the first class and, very coincidentally, has holidays in March and April. Because his school has (too) many students, they have split the holidays. The first half has holidays now, the other half in July and August. Then it’s summer’ goes through my head, and immediately I realize that it doesn’t matter in Ghana. It is always ‘summer’!
The artists’ village Aburi is on the route from Koforidua to Accra.
The road between Koforidua and Accra stays a beautiful road for me. Maybe because I have a beautiful memory of it. It is the road I drove with KRO Spoorloos when I first arrived in Ghana, on my way to Daddy. Except for the emotional value, the road is really beautiful. It is very green, has nice curves and meanders through mountains and villages. Along the road there are a lot of stalls where everything is for sale. I almost know the route by heart. At one bend I’m in doubt and we ask at a petrol station which way to go. It should have been this way because a pump attendant points to a tire of the car. It’s as good as empty. We have all the tyres checked and two have to be filled. That’s a better drive. We don’t have any more problems with the road or with the car. Even the search for Lucy’s new house, in the new neighbourhood, doesn’t cause any problems. We drive straight there. On the way I bought some bread. It was just freshly baked because it was still hot. It was a nice bakery where they bake several loaves of bread. I bought a teabread and a coconutbread. Tomorrow they also have raisin bread and banana bread. What a luxury. I also bought a can of corned beef, the one with the little key because that is familiar. Something other than fried egg. The bread was delicious but the corned beef was only salty. I’m not going to buy that again.
At eleven o’clock I go with Stef and Paakow to the swimming pool at a beautiful resort. Swimming costs thirty cedis (five euros) per person. The water is fairly clean and lukewarm, pleasant to step in. Stef teaches Paakow some swimming movements. Paakow is anxious in the water. Yet he is more comfortable than two years ago. We eat a sandwich there, cheese for Paakow and Stef, tuna fish for me, with fries. Pretty good. When we want to leave at two o’clock Lucy calls. If we want we can stay with them tonight. The American guests (for Isaac’s work) are there but we can stay in another room. I had told them that sleeping in many different hotels is not very relaxing and that the trip so far has been quite difficult. It was not the intention of my message but it was very sweet of her to offer it. We like to make use of it. Once in the pool, I relax and feel emotional. The journey is somehow hard and I have no idea why.
Stef chats with a personal trainer of a Ghanaian football player of the NFL. He also turns out to be trainer of Djokovitch. Paakow also wants to be trained in how he can grow. The man has to laugh but still Paakow gets some tips from him. Whatever American we speak, it’s about the Corona virus. Some of them have to rebook their flight because they flew via Amsterdam. Trump has banned all flights from Europe. Only Great Britain is still allowed to land in the US. In Ghana this morning two cases have become known, a Turkish and Norwegian person who by the way have been in Ghana for a while. Refreshed we go home and pack our things. We leave our laundry behind and take clean clothes with us. What a luxury! It is nice to stay a night in Lucy’s house although we discover that we don’t have anything for the night with us. Well, let’s not brush our teeth and comb our hair. It feels a bit weird but we let it go. Another day tomorrow…