Leerlingen

 

 Volg ons op Facebook

 

Het Quashie School Project heeft mij echt geholpen

DociaIk ben de jong­ste zus van Moniek en mijn leven is heel wat beter begon­nen dan dat van mijn zus­sen. De jong­ste zijn heeft veel voor­delen zoals goede kle­ding dra­gen, goed te eten krij­gen en lek­ker in de wat­ten ge­legd worden.

Ik ben mijn hele jonge leven bij mijn Mum in Mampong (Ashanti Region) ge­weest en ben met haar heel close maar ik hou ook van Daddy. Tot het eer­ste jaar van mijn middel­bare school woon ik bij haar. Dan komt ze te over­lijden, een paar maan­den na Daddy.

Omdat we zo close wa­ren vond ik het heel erg moei­lijk. Ik moet nu Mampong ver­laten en in Oyoko (Easter Region) gaan wonen. Vrien­den weg, ande­re school, ande­re regels, ik kan heel moei­lijk wen­nen.

Mijn zus, waar ik onder­dak krijg, weet niet wat ze met mij aan moet en dat is het begin dat Moniek voor mij gaat zorgen. Ik kan naar een middel­bare school waar ik ook kan wo­nen. Daar maak ik nieu­we vrien­den en de conciĆ«rge is als een va­der voor mij.

Ik wil graag ver­pleeg­ster wor­den en ik krijg via het Quashie School Project de kans om deze oplei­ding in Tema te vol­gen. Moniek en Stef komen mij in 2014 opzoe­ken. Ik vind dit zo leuk want nu kan ik hen aan mijn vrien­den laten zien. Zij ken­nen alleen maar mijn ver­halen.

Het Quashie School Project heeft mij echt gehol­pen. Ik ben nu een gediplo­meerd ver­pleeg­ster en daar ben ik heel erg trots op!

 

Docia

 


Docia schreef dit verhaal op 29- jarige leeftijd.

 

 Volg ons op Facebook