Life is Love

School:

 Volg ons op Facebook

Leef je droom

Inspiratie tot verandering

Niet uit het hoofd leren van infor­matie, niet klaar­stomen voor de maat­schappij, niet klakke­loos vol­gen wat voorge­schreven is, maar een kind vol­ledig tot bloei la­ten ko­men. Ieder kind kan zijn levens­droom vol­ledig voe­len en voe­den, zon­der de reali­teit uit het oog te verlie­zen.

Leven in plaats van over­leven zit niet al­leen in wel of geen geld heb­ben. Het zit vooral in wel of geen droom heb­ben, wel of geen uit­weg zien. Zelfs al heb je het finan­cieel niet breed, zoals vele kinde­ren in Oyoko, dan nog hoef je je droom niet op­zij te zet­ten. Want als ik de kinde­ren vraag wat ze graag op een school wil­len hebben, gaat het om: liefde­volle onder­steu­ning, les­mate­riaal waar ze iets aan heb­ben in hun le­ven van nu.

De ouders willen zich graag meer betrok­ken voe­len, heb­ben het idee de kinde­ren niet meer bij te kun­nen hou­den. En, later als ze groot en rijk zijn, weer terug­keren naar hun ei­gen commu­nity. Waarom later? Waarom niet nu een commu­nity ‘stich­ten’ waarin we (weer) be­wust voe­len waar het in het Leven echt om gaat. En niet alleen Voe­len maar er ook naar Hande­len.

Mijn droom

Als kind droomde ik vaak van een huis dat ge­bouwd was in een u-vorm. In het mid­den van de tuin ertus­sen staat een kerst­boom die vol cadeau­tjes hangt voor de kinde­ren en ik ver­tel onder die boom verha­len. Uiter­aard is het er heel erg fijn. Als ik in 2002 voor de eerste keer in Ghana kom en mijn fami­lie van vaders kant ont­moet, zie ik veel hui­zen (com­pounds) ge­bouwd in een U-vorm. Er is een warm wel­kom bij mijn va­der en ik voel mij er meteen thuis. This is my home­land on­danks alle armoe­de die ik daar zie en mee­maak. Lo­gisch dat ik, na thuis­komst, mijn pij­len richt op Ghana en op onder­wijs voor mijn fami­lie aldaar.

Er ontstaat een sterke band, vooral met mijn zus­sen (mijn vader over­lijdt in 2006). Zij vol­gen een stu­die, vin­den werk, gaan trou­wen, krij­gen veel kinde­ren en hun leven wordt finan­cieel stabie­ler. Hier­door ont­staat rust, ook in het hoofd. Er komt ruim­te voor hun omge­ving en de we­reld.

Ook ik ver­ander en kom in 2014 in con­tact met Change­spirators. Daar er­vaar ik een heel ande­re ont­wikke­ling dan school, studie, leren en je best doen. Ik er­vaar daar een ont­wikke­ling van voe­len, ver­binding, liefde. Een grote bood­schap is ‘je bent al Jezelf, je hoeft het niet te wor­den’. Dit raakt mijn hart en ik blijf betrok­ken bij deze organi­satie. Van­uit dit nieuwe den­ken kijk ik naar de wereld, me­zelf en naar mijn school­project in Ghana. ‘Het kan anders, het kan nog meer van­uit ver­binding’. Tegelijker­tijd komt de vraag van­uit mijn Ghanese familie ‘wij willen graag iets terug­geven aan onze commu­nity.

Al schrij­vend voor deze web­site ont­dek ik dat mijn levens­droom steeds meer gestal­te krijgt. Het is iets dat in mijn jeugd al aan de hori­zon gloort en nu steeds meer vorm krijgt. Ik heb er niet be­wust ‘aan gewerkt’ maar heb het Leven ‘zijn werk’ laten doen. Dit besef­fen maar vooral door dit te Leven is wat het Quashie School Project kinde­ren (van alle leef­tijden) mee wil geven.